Kerstwens 2016

Als gevolg van oorlog en vernieling verlaten vele duizenden mensen huis en haard. Proberen te redden wat er te redden valt, brengen zichzelf en kinderen in veiligheid. We luisteren naar het schokkende relaas van mensen die zwemmend Turkije bereikten. Waar vader -verstopt in een ijzeren doos- duizenden kilometers in het ruim van een vrachtwagen door Europa reisde om uiteindelijk in Rotterdam te eindigen. Vrouw en kinderen achterlatend in Turkije waar de kinderen, ook de allerkleinsten, 14 uur per dag in een fabriek moeten werken om eten te kunnen kopen. Uiteindelijk wordt het gezin herenigd en mogen ze minimaal 5 jaar in Nederland blijven. Daarna wordt gekeken naar de situatie in het land van herkomst. Is het er nog steeds onveilig dan mogen ze langer blijven, is de rust wedergekeerd dan kunnen ze terug naar huis.

Wat een vreselijk lot treft velen. Vaak hebben ze met eigen ogen gezien hoe hun huizen werden verwoest, scholen werden vernietigd. Het hele openbare leven in puin. Dierbaren verloren door geweld. Alle zekerheden verdwenen en tegelijkertijd was er ook geen toekomst meer. Uiteindelijk kom je dan na maanden of soms zelfs jaren van ongewisheid aan in een vreemd land, ver weg van thuis.

Dat er dan mensen zijn die je met open armen ontvangen, daar hoop je op. Die je wegwijs maken in dat nieuwe, onbekende oord. Je helpen om de taal te leren, je vertellen over de gewoonten die er zijn. Over erwtensoep met worst en cake bij de thee. En dat je een baan mag vinden. Je hebt immers altijd gewerkt in je eigen land. Een goede opleiding gevolgd, een vak geleerd, ervaring opgedaan. Je was goed in wat je deed. Die talenten wil je ook in dat nieuwe thuis gebruiken. Je wilt je nuttig maken, niet leven van een uitkering maar zelf je eigen bijdrage leveren. Je eigen brood verdienen. Zodat je in vrede kunt gaan bouwen aan een toekomst. Welkom vreemdeling.

Harm Wiertz, december 2015