Wat zijn de regels voor het geven van een referentie?

Een medewerker die gaat solliciteren wordt meestal gevraagd om een referentie van zijn ex-werkgever te overleggen. Geen vreemde vraag, gezien de nieuwe werkgever graag wilt weten hoe de werknemer heeft gefunctioneerd bij zijn oude werkgever. Dit gaat echter niet altijd goed. Dat wil zeggen: de oud-werkgever geeft een negatieve referentie of is niet eerlijk geweest bij het overleggen van een referentie. Mag dit, of wat zijn de regels?

U mag nee zeggen, maar bij akkoord geldt de waarheid
Een ex-werkgever is niet verplicht om een referentie te geven. Hier staat niets over in de wet. Mocht het van toepassing zijn, is het handig om als werknemer netjes aan de oud-werkgever te vragen of die een referentie wil overleggen. Krijg je als medewerker nul op je rekest, dan is dat jammer! Het is daarom raadzaam om hier van te voren duidelijke afspraken over te maken.

Indien de ex-werkgever akkoord gaat met het geven van de referentie, moet hij aan de potentiële nieuwe werkgever de waarheid vertellen over de medewerker. Liegt u als werkgever (bijvoorbeeld over het daadwerkelijk functioneren van de werknemer), dan kunt u daarvoor aansprakelijk worden gesteld door de nieuwe werkgever. Dat heeft onder andere te maken met het goed werkgeverschap dat nog steeds van toepassing is op u als werkgever, ook al is de medewerker uit dienst.

Getuigschrift laten opmaken door werkgever
Zo is het voor de werknemer dus niet mogelijk om een ‘gewone’ referentie (telefonisch) af te dwingen. Wel is het mogelijk om de werkgever een getuigschrift op te laten maken bij het einde van het dienstverband. Wat betekent dit? In een getuigschrift worden enkele zaken opgenomen: de aard van de werkzaamheden, arbeidsduur en data indiensttreding en uitdiensttreding.

Als werknemer ben je ook nog in de gelegenheid om andere aspecten er in op te laten nemen. Denk hierbij aan: de manier waarop hij heeft gewerkt, de wijze van beëindiging en soms ook nog de reden van beëindiging.